we hebben te lang stilgezetenvan onze zetel, onze oase, blijft niet veel meer overnaar buiten willen we gaanelkaar vastpakkenof misschien wat aanstaren van dichtbijde afstand wordt een ritmede discipline drijfzandwe zeggen wij alsof er een jullie ishier in deze bubbel zijn we allemaal gelijkmaar vooral ook niet

de grond was niet gezondteveel stenen in de aardetoch is het hierdat mijn wortels schotenen groeit van tussen de spleten mijn stamde takken waaien in de winden plant mij in den einder voortdat ik ademen magdan ploeg ik dooren woel de weerstand van mij af

de wind waait het miezert in de verte weergalmt de sirene het is avond in de stad zien we vanavond het volk weer ontwaken? ik schuif de gordijnen toe zet mijn muziek een tikkeltje luider sluit de buren uit sluit de wereld uit mijn woorden zijn enkel voor jou bestemd

de vastheid van onze stenen vervaagtdes te langer we niet kijken, des te korter ons geheugenik was hier al geweest, schreeuwde elke stap die ik zetteeen beetje veranderd in de tussentijd, dat welzowel de plek als ikzelf: de stroming van de riviervalt overland wel meeniet dat ik als de berg sta of lig als de … Continue reading de vastheid van onze stenen

zoals de planten die we adopteerden stierven zo ook verging onze liefde met de ruimte het huis verwelkt, de mensen die er wonen zijn wij niet meer we vervellen, verschrompelen het duistere tot een sprankje hoop een bron die leidt tot een beek, een rivier de oever waarop we rusten we waren niet altijd zo, … Continue reading de planten

waarom, vroeg de duif aan de mus eten we ‘t niet gewoon op? de mus tsjirpte en sprong van de tak af vloog wat dichter naar de vondst weet je dan niet wat dat is? vroeg de mus de duif schudde z’n veren dat is een mens, zei de mus hij slaapt

ze wist wie ze niet was wel waar ze woonde en wat ze vroeger deed ze danst graag in de kamers van haar vertrek alsof ze, koptelefoon geactiveerd, de balzalen van vroeger betreed haar kat, die danst noch leest, kijkt haar dan aan alsof ze beter buiten speelt en haar slaap niet vergeet

we woelen vatten geen slaap leiden ons af, spieken naar de klok weten niet of we dat willen: de wekker die veel te vroeg afgaat (wij die te laat gaan slapen) onverbiddelijk hard vangt de dag aan we strompelen de douche in constateren dat we weer niet aan eten dachten stappen de deur uit met … Continue reading we woelen vatten geen slaap

we zoeken de bomen op het gras, de weiland en de rivier die door alles stroomt we weten niet wat we willen de lommerte van een te warme dag of de jacht lopen door het landschap het mierennest kapot trappen net niet vallen sneller vlieden, zoeven als een pijl of de wacht houden misschien willen … Continue reading we zoeken de bomen op

de loodgieter schreef een boek over de betekenis van het leven de criticaster las het maar wist niet goed wat te denken over die ene passage waarin de protagonist de kraan toedraait (het is, toegegeven, het begin van het verhaal)

dromen komen hoe ze gaan dagen lopen hoe ze komen mensen stonden stil dan weer niet te hopen op een dag op een droom

niet dat ik dacht dat ik wou of wou dat ik dacht zei wat ik hoopte verdronk wat ik droomde niet dat ik was wie je bedacht

De ochtend dat je mij vergat, nam ik een bad (het was een zondag) en las ik een boek voor ik bij je kwam. Je keek in een fotoboek, zoëen die, geplakt en beschreven, de oorlog kon overleven. Ik zei dag en jij begon over de man en de vrouw, de kinderen en het bergmeer … Continue reading de ochtend dat je mij vergat

de massa kloont ons allen tot een blanco boek met afgebakende hoofdstukken we stappen voorbij we rijden heen, vliegen terug de bokaal een labyrint van aquariums een excelsheet voor de boekhouder en we klagen niet – is dat dan niet wat we wouden wat we deelden, wat we droomden? massa vervalt eenheid wordt meerheid de … Continue reading de massa kloont ons allen