Konrad Stragier

de wind waait
het miezert
in de verte weergalmt de sirene
het is avond in de stad
zien we vanavond het volk weer ontwaken?
ik schuif de gordijnen toe
zet mijn muziek een tikkeltje luider
sluit de buren uit
sluit de wereld uit
mijn woorden zijn enkel voor jou bestemd

de vastheid van onze stenen vervaagt
des te langer we niet kijken, des te korter ons geheugen
ik was hier al geweest, schreeuwde elke stap die ik zette
een beetje veranderd in de tussentijd, dat wel
zowel de plek als ikzelf: de stroming van de rivier
valt overland wel mee
niet dat ik als de berg sta of lig als de leeuw
mijn zijn is permanent in het verleden gegrift
en ook wel in wat kan, wat mocht
geef mij de vrijheid en ik ga
geef mij de sleutel tot de burcht en ik blijf
de fantasie die mij bindt, versmacht
mijn verlangen
de zon brandt
de duiven baden in ’t water
ik zit
ik zit

ik zit
niet in wacht, noch in overwinning
de wereld draait en draagt mijn rotsen uit de zee

zoals de planten die we adopteerden stierven
zo ook verging onze liefde met de ruimte
het huis verwelkt, de mensen die er wonen
zijn wij niet meer
we vervellen, verschrompelen het duistere
tot een sprankje hoop
een bron die leidt tot een beek, een rivier
de oever waarop we rusten
we waren niet altijd zo, fluisteren we
ooit hadden we dromen zonder hoop
ooit kochten we planten zonder water

waarom, vroeg de duif aan de mus
eten we ’t niet gewoon op?
de mus tsjirpte en sprong van de tak af
vloog wat dichter naar de vondst
weet je dan niet wat dat is? vroeg de mus
de duif schudde z’n veren
dat is een mens, zei de mus
hij slaapt

ze wist wie ze niet was
wel waar ze woonde
en wat ze vroeger deed
ze danst graag
in de kamers van haar vertrek
alsof ze, koptelefoon geactiveerd,
de balzalen van vroeger betreed

haar kat, die danst noch leest,
kijkt haar dan aan
alsof ze beter buiten speelt
en haar slaap niet vergeet

we woelen vatten geen slaap
leiden ons af, spieken naar de klok
weten niet of we dat willen:
de wekker die veel te vroeg afgaat
(wij die te laat gaan slapen)
onverbiddelijk hard
vangt de dag aan
we strompelen de douche in
constateren dat we weer niet aan eten dachten
stappen de deur uit
met tegenzin het werk beginnen
niet morgen vrijaf, maar nu
(liefst natuurlijk ook morgen)
en toch dringt het zich aan
die ene blik uit het raam
een wereld die tot leven komt
en op de horizon
een glimps van de zon
het godvergeten uur daargelaten
de arbeid aan de kant geschoven
de slaap uit de ogen gewreven
en dat slome lichaam daar op z’n stoel
verrijst in ons een gemoed
de ochtend lonkt telkens weer

de loodgieter schreef een boek
over de betekenis van het leven
de criticaster las het
maar wist niet goed wat te denken
over die ene passage
waarin de protagonist de kraan toedraait
(het is, toegegeven, het begin van het verhaal)

dromen komen hoe ze gaan
dagen lopen hoe ze komen
mensen stonden
stil dan weer niet
te hopen op een dag
op een droom

niet dat ik dacht dat ik wou
of wou dat ik dacht
zei wat ik hoopte
verdronk wat ik droomde
niet dat ik was
wie je bedacht

De ochtend dat je mij vergat,
nam ik een bad
(het was een zondag)
en las ik een boek
voor ik bij je kwam.
Je keek in een fotoboek,
zoëen die, geplakt en beschreven,
de oorlog kon overleven.
Ik zei dag
en jij begon over de man
en de vrouw, de kinderen
en het bergmeer in de foto’s.
Dat het raar was
van de buurvrouw
om haar foto’s bij jou te vergeten.